2.2.2.2.1 Omgevingsordening

De architectuur, die voor individu en gemeenschap een teken is dat bindt, zorgt door het stellen van grenzen voor een eerste menselijke ordening in het landschap. Telkens ontstaat hierdoor een grens in ruimte en tijd, waardoor afstand en oriëntatie mogelijk worden. De ruimte is niet meer mateloos, maar herkenbaar en  beheersbaar. Architectuur legt daarbij relaties tussen huis, stad en landschap, die samen de 'bestaansruimte' vormen van de mens, en deel uitmaaken van grotere gehelen.

De hedendaagse trend is daarentegen eerder gericht op infrastructuur en netwerken, met tot gevolg een verregaande versnippering van de (stedelijke) ruimte en daardoor het ontstaan van desoriëntatie, afstand en barrières en tenslotte het verlies van identiteit.

Meer: 2_2_2_2_1_omgevingsordening.pdf (50,8 kB)

Alle publicaties: 2_2_2_2_1_omgevingsordening_leeswijzer.pdf (91 kB)